“Je weet niet precies wat er mis is. Alleen dat je dit niet nog jaren volhoudt. Dat je diep vanbinnen verlangt naar rust, maar bent vergeten hoe dat voelt.”
Je voelt het in je lijf. In je schouders, je buik, je adem. Je staat altijd ‘aan’. Denkt vooruit. Houdt rekening met de ander. Je voelt feilloos aan wat iemand nodig heeft — maar als je bij jezelf naar binnen keert, blijft het stil.
Je weet niet meer wat jóu blij maakt. Waar je echt behoefte aan hebt. Op de momenten dat er rust is, voelt dit juist onrustig. Alsof je altijd bezig moet zijn of iets te doen hebt. Of je stort helemaal in en kan alleen nog op de bank Netflixen met de gordijnen dicht.
En ergens… onder dat alles leeft een verlangen. Naar echte rust. Naar verbinding. Naar jezelf niet steeds kwijt zijn. Naar gewoon mogen zijn — zonder iets op te hoeven houden.
Je voelt dat er iets moet veranderen.
Niet morgen, niet volgend jaar — maar nu.
Alleen weet je niet waar je moet beginnen.
Je hebt al zo vaak geprobeerd om het anders te doen. Om rust te vinden. Structuur. Tijd voor jezelf.
Maar telkens val je terug in hetzelfde patroon.
Je wil zachter zijn voor jezelf. Meer luisteren. Minder pleasen.
Maar op het moment zelf voelt het alsof je geen keuze hebt.
Alsof iets anders het van je overneemt.
En dat maakt het verwarrend en eenzaam.
Want aan de buitenkant ziet niemand hoe moeilijk het is.
Hoe hard je werkt om overeind te blijven.
Hoe vaak je denkt: “Het ligt vast aan mij.”
Maar het ligt niet aan jou...
Je hebt geleerd om je aan te passen.
Om sterk te zijn. Stil te zijn. Om niet te veel ruimte in te nemen.
Je voelde feilloos aan wat er nodig was — voor de ander. Voor de sfeer. Voor de rust.
Maar ergens onderweg ben je jezelf uit het oog verloren.
Je weet niet meer precies wanneer het begon, of hoe.
Alleen dat er al zolang een gevoel in je leeft van gemis.
Niet alleen van wat er was, maar van wat er nooit helemaal mocht zijn.
Soms voel je je leeg, zelfs als je omringd bent door mensen.
Soms eenzaam, ook als je lacht.
En steeds weer kom je jezelf tegen in dezelfde patronen.
Pleasen. Volhouden. Wegcijferen. Jezelf overslaan.
Misschien voel je diep vanbinnen dat het zo niet verder kan.
En tegelijkertijd weet je niet goed hoe het dan wél moet.
Wat als je vandaag zou kiezen voor jezelf?
Niet groots, niet perfect — maar zacht.
Een beweging in jouw richting. In jouw tempo.
Wat als je zou voelen dat het oké is om om hulp te vragen?
Dat je niet alles alleen hoeft te dragen?
Hier is ruimte. Voor alles wat jij meebrengt.
Voor stilte. Voor tranen. Voor het niet weten.
Hier mag je thuiskomen in jezelf — stukje bij beetje, laag na laag.
Je hoeft niets op te houden.
Je hoeft niet eerst sterker, stabieler, zekerder te worden.
Je mag precies komen zoals je nu bent.
En samen kijken we wat er dan zichtbaar wordt.
“Het is tijd om weer te leven vanuit wie jij werkelijk bent."
Niet wie je moest zijn. Niet wie je dacht te moeten worden.
Maar wie je diep vanbinnen altijd al was — en weer mag zijn. Met ruimte voor rust, licht en geluk.
Over mij
Ik weet hoe het voelt om jezelf kwijt te raken, terwijl je leven aan de buitenkant gewoon doorgaat. Van buiten lachte ik, van binnen voelde ik me eenzaam en verdrietig.
Ik was altijd bezig. Aan het zorgen, aan het meebewegen, aan het volhouden.
Ik wist precies wat anderen nodig hadden — maar als ik eerlijk was, had ik geen idee wat ik zelf voelde.
Mijn dagen zaten vol. Mijn hoofd zat vol. En ergens onderweg was ik mezelf uit het oog verloren.
Op de momenten dat er rust was, wist ik niet wat ik ermee aan moest.
Alles in mij wilde door, of ik stortte helemaal in en kon alleen op de bank liggen Netflixen met de gordijnen dicht. Maar diep vanbinnen was er een fluistering: “Het moet anders.”
Het is niet van de ene op de andere dag veranderd. Maar ik heb geleerd om te vertragen en weer in verbinding te komen met mijzelf.
Om te luisteren naar mijn lichaam, en naar wat ik eigenlijk al lang wist.
Nu mag ik anderen begeleiden op datzelfde pad.
En daar ben ik elke dag dankbaar voor.
Het is bijzonder om iemand te mogen ontmoeten in die kwetsbare lagen —
en samen te ervaren hoe het is om weer zachtjes thuis te komen in jezelf.
Claire Groeneveld
Lichaamsgericht coach en therapeut